Je hebt de weg afgelegd van het insect naar de mens, en je hebt nog steeds veel insecten in je. Ooit was je een aap, en zelfs nu is de mens meer aap dan welke aap dan ook. Zelfs de wijste onder jullie is nog steeds slechts een hybride en ongelijksoortig wezen, half plant, half geest. Heb ik je gezegd dat je een geest of een plant moest worden?
Mogen zij die toekijken hoe de leeuw in zijn kooi lijdt, wegrotten in het geheugen van de leeuw.
Degene die we niet zien, is degene die we niet willen zien.
De mens is niet het enige dier dat denkt. Maar hij is wel het enige dier dat denkt dat hij geen dier is.
Je kunt jezelf geen ecologist noemen en toch vlees blijven eten.
Het medeleven dat ik voor alle dieren voel, is even groot als het medeleven dat ik voor de mensheid voel. Ik ben antispeciesist. Dat wil zeggen dat ik vind dat er geen enkele rechtvaardiging is om een wezen te discrimineren op basis van de soort waartoe het behoort. Laat ik dit meteen duidelijk maken: antispecisme is niet alleen een pleidooi voor mishandelde dieren. Het is een sociale strijd voor gelijkheid, die verder gaat dan alleen de mens. Antispecisme is in feite een nieuw humanisme, dat onze verwantschap met andere diersoorten erkent en daar consequenties aan verbindt.
De dierethiek, die onze morele verantwoordelijkheden ten opzichte van dieren als individuen bestudeert, concludeert dat we verplicht zijn om alle gevoelige levende wezens minimale garanties te bieden. Het gaat er niet om te verklaren dat alle dieren gelijk zijn aan mensen; dat zou geen zin hebben. Maar onze verschillen met andere soorten kunnen niet rechtvaardigen dat we hen minimale rechten ontzeggen. Welke rechten? Daarover kan worden gediscussieerd. Naar mijn mening zijn er vier fundamentele rechten: we mogen dieren niet meer eten, opsluiten, martelen of verhandelen.
Antispeciesisme is geen geloof of mythologie: het is het ethische gevolg van wat we recentelijk hebben geleerd uit de paleoantropologie, moleculaire biologie, ethologie en neurowetenschappen. Antispeciesisme is nauw verbonden met een juister begrip van het leven en het universum.
Specisme verwijst naar elke vorm van discriminatie tegen een dier vanwege het feit dat het tot een bepaalde soort behoort. Dit komt op twee niveaus tot uiting: enerzijds stelt de speciest dat het lijden van niet-menselijke dieren minder belangrijk is dan het lijden van mensen, en anderzijds creëert hij ongerechtvaardigde categoriseringen tussen soorten door ze in te delen in gezelschapsdieren, slachtdieren, recreatiedieren, wilde dieren, schadelijke dieren, beschermde soorten, uit te roeien soorten, enzovoort. In naam van deze verschillen in status staat de speciest aan zichzelf toe om soorten verschillend te behandelen, ook al hebben ze dezelfde cognitieve vermogens, dezelfde fysiologische behoeften en hetzelfde vermogen om pijn en plezier te voelen.
Zolang mensen bereid zijn om producten van de intensieve veeteelt te kopen, zullen de gebruikelijke vormen van protest en politieke acties nooit tot ingrijpende hervormingen leiden; degenen die profiteren van de uitbuiting van grote aantallen dieren hebben onze goedkeuring niet nodig, ze hebben ons geld nodig. De aankoop van de kadavers van de dieren die zij fokken, is de belangrijkste vorm van steun die industriële veehouders van het publiek vragen (de andere vorm is in veel landen de aanzienlijke subsidies die zij van de overheid ontvangen). Ze zullen intensieve methoden blijven toepassen zolang ze de producten kunnen verkopen; ze zullen over de middelen beschikken om zich op politiek niveau tegen hervormingen te verzetten en ze zullen zich tegen kritiek kunnen verdedigen door te zeggen dat ze het publiek alleen maar geven wat het vraagt; zolang we vlees en alle andere producten van de industriële veeteelt niet boycotten, draagt ieder van ons individueel bij aan het voortbestaan, de welvaart en de groei van de industriële veeteelt en alle andere wrede praktijken die worden gebruikt om dieren voor voedsel te fokken.
Hier komen de gevolgen van speciesisme rechtstreeks ons leven binnen en worden we gedwongen om persoonlijk blijk te geven van onze oprechte bezorgdheid voor niet-menselijke dieren. Hier hebben we de kans om iets te doen in plaats van alleen maar te praten en te betreuren dat politici niets ondernemen. Het is gemakkelijk om een standpunt in te nemen over een kwestie die zich ver van huis afspeelt, maar speciesten, net als racisten, laten hun ware gezicht zien wanneer het probleem hen dichter bij huis raakt. Protesteren tegen het stierenvechten in Spanje, tegen de consumptie van hondenvlees in Zuid-Korea of tegen het doden van babyzeehonden in Canada, terwijl je eieren blijft eten van kippen die hun hele leven opgesloten hebben gezeten in kooien, of kalfsvlees van kalveren die hun moeder, een goed dieet en de vrijheid om languit te liggen ontzegd zijn, is hetzelfde als apartheid in Zuid-Afrika aan de kaak stellen en tegelijkertijd je buurman vragen zijn huis niet aan zwarten te verkopen.
Opstand is het werk van de geïnformeerde mens.
Informatie is een essentiële pijler van de democratie. Een vrij mens is bovenal een mens die weet.
Gelukkig vlees bestaat niet, we moeten ophouden onze ogen te sluiten.
Elk jaar doden we meer dieren dan er ooit moderne mensen op deze planeet hebben geleefd. Wetenschappers schatten dat er in de afgelopen 50.000 jaar ongeveer 100 miljard homo sapiens op aarde hebben geleefd. Maar elk jaar doden we 70 miljard zoogdieren en vogels en 1000 miljard zeedieren voor onze voeding, en daar komen nog eens 150 miljoen dieren bij voor hun vacht, en meer dan 100 miljoen dieren voor experimenten (meer dan 10 miljoen in Europa en meer dan 2 miljoen in Frankrijk). De illegale handel in wilde dieren genereert een jaarlijkse omzet van bijna 20 miljard dollar, waarmee deze handel op de vierde plaats staat van illegale markten, na drugs, namaak en mensenhandel.
Misschien komt er een dag waarop de rest van de dierenwereld deze rechten zal kunnen verwerven, die haar nooit hadden mogen worden ontzegd, behalve door tirannie. De Fransen hebben al ontdekt dat een donkere huidskleur geen reden is om een mens zonder verhaal over te leveren aan de grillen van een kwelgeest. Misschien zal men op een dag erkennen dat het aantal benen, de beharing van de huid of het uiteinde van het heiligbeen evenmin redenen zijn om een gevoelig wezen aan hetzelfde lot over te leveren.
Er is enige moed voor nodig om de dingen onder ogen te zien; kijk niet weg. Je ongemakkelijk voelen bij onrechtvaardigheid is een eerste stap naar rechtvaardigheid.
De baronnen van de industriële veeteelt weten dat hun bedrijfsmodel gebaseerd is op het feit dat consumenten niet kunnen zien of leren wat ze doen.
We zijn wat we eten.
Geen enkel dier kan levend uit een slachthuis komen als het er eenmaal binnen is. Dat is de wet. In theorie zijn ze al dood.
De industriële veeteelt zal op een dag verdwijnen vanwege de absurditeit van haar economie, ze is simpelweg niet levensvatbaar. De aarde zal uiteindelijk de industriële veeteelt kwijtraken zoals een hond zijn vlooien kwijtraakt. De enige vraag is of ze ons niet tegelijkertijd ook kwijt zal raken.
Onze houding ten opzichte van de industriële veeteelt is uiteindelijk een test voor onze houding ten opzichte van degenen die machteloos zijn, die ver weg zijn, die geen stem in het kapittel hebben. Het is een test voor hoe we ons gedragen als niemand ons dwingt om ons op een bepaalde manier te gedragen.
Het doden van een dier is op zich al een verontrustende daad. Er wordt wel gezegd dat als we zelf zouden moeten doden om aan ons vlees te komen, we allemaal vegetariërs zouden zijn. Het is in ieder geval zeker dat maar heel weinig mensen ooit een slachthuis zullen bezoeken en dat de televisie geen films zal uitzenden over wat daar gebeurt. Sommigen hopen dat het vlees dat ze kopen afkomstig is van een dier dat pijnloos is gestorven; ja, maar ze willen dat niet echt weten. Toch verdienen degenen die door hun aankopen ervoor zorgen dat dieren worden gedood, het niet dat dit aspect, of enig ander aspect van de productie van het vlees dat ze kopen, voor hen verborgen wordt gehouden.
Wanneer een houding zo diep geworteld is in onze manier van denken dat we haar als een onbetwiste waarheid beschouwen, loopt elke serieuze en coherente betwisting het risico belachelijk gemaakt te worden.
In twee dagen doden we wereldwijd meer dieren dan er mensen zijn omgekomen in alle oorlogen in de geschiedenis.
Degenen die het voorrecht hebben om te weten, hebben de plicht om te handelen.
Het leven dat ons wordt aangeboden benutten om de wereld te verbeteren of in onverschilligheid leven, dat is een keuze die aan ons is.
Hoewel we alleseters zijn, blijkt uit wetenschappelijk onderzoek naar het menselijk spijsverteringsstelsel dat dit sterk lijkt op het spijsverteringsstelsel van strikt plantaardige dieren. De fruitetende primaten, chimpansees, bonobo's, gorilla's en orang-oetans, die het dichtst bij ons verwant zijn, zijn overigens voornamelijk fruiteters.
Het is niet wat we in onze mond stoppen dat kameraadschap of sociale banden schept, maar vooral ook wat eruit komt. Het is heel goed mogelijk dat een gesprek over onze respectieve overtuigingen meer gezelligheid oplevert, zelfs als onze overtuigingen verschillen, dan welk gerecht dan ook dat ons zou kunnen worden voorgeschoteld.
Slavernij was duizenden jaren lang een traditie, besnijdenis is een traditie. Stenen gooien is een traditie, gedwongen huwelijken zijn een traditie. Er zijn ongetwijfeld goede tradities die behouden moeten blijven omdat ze verhalen met zich meedragen en mensen samenbrengen. Maar een barbaarse praktijk kan niet worden behouden alleen omdat het een oude gewoonte is. Dan blijft nog het laatste argument over: ik hou van vlees. Ook hier houdt het argument vanuit moreel oogpunt geen moment stand. Een handeling kan niet worden gerechtvaardigd alleen omdat degene die haar verricht er plezier aan beleeft: de seriemoordenaar beleeft plezier aan het vermoorden van zijn slachtoffers, de verkrachter beleeft plezier aan het verkrachten. Toch zal geen van deze criminelen voor de rechter vrijgesproken worden. In ons dagelijks leven worden we geconfronteerd met tal van situaties die aantonen dat ons persoonlijk genot op geen enkele manier een rechtvaardiging kan zijn voor bepaald gedrag.
Alle soorten hebben de beste redenen ter wereld om zichzelf als superieur te beschouwen: ze hoeven alleen maar het domein te nemen waarin ze uitblinken.
We zijn zo vol van onszelf dat als we een hond waren, we geleerd zouden discussiëren over reukvermogen, een superieur vermogen waarmee we ons onderscheiden van het dierenrijk. Als we cheeta's waren, zouden we elke andere diersoort die minder snel rent het recht ontzeggen om zich met ons te vergelijken. Hetzelfde geldt voor lengte, als we walvissen waren.
Zodra je onrechtvaardigheid hebt gezien en begrepen – onrechtvaardigheid in het leven, leugens in de wetenschap, door anderen opgelegd leed – kom dan in opstand tegen onrechtvaardigheid, leugens en onrecht. Vecht! De strijd is het leven, en hoe intenser de strijd, hoe intenser het leven. En dan heb je geleefd, en voor een paar uur van dat leven geef je geen jaren van wegkwijnen in het rottende moeras op. Strijd om iedereen in staat te stellen dit rijke en overvloedige leven te leiden, en wees er zeker van dat je in deze strijd zo'n grote vreugde zult vinden die je in geen enkele andere activiteit zult vinden. Dat is alles wat de moraalwetenschap je kan vertellen: de keuze is aan jou.
Vegetarisme en veganisme zijn uiterst politieke en revolutionaire handelingen, die degenen die zich ertoe bekennen in staat stellen hun macht als verantwoordelijke mensen te ervaren.
Antispeciesisme dringt zich, in ieder geval in het Westen, op als de enige vorm van grootschalige ongehoorzaamheid, het enige vreedzame verzet dat onmiddellijk haalbaar is en het systeem aan het wankelen kan brengen.
Verdedigers van niet-menselijke dieren worden, zodra ze buiten het strikte kader van verenigingen voor verlaten honden en katten treden, beschouwd als vijanden van het systeem omdat ze de hele logica ervan in twijfel trekken. De exploitatie van dieren is een van de pijlers waarop de wereld waarin we leven is gebouwd. Om een einde te maken aan deze tirannie moeten tal van industriële praktijken worden gewijzigd en moeten alle banen die dieren dood veroorzaken, worden opgegeven. Kun je je een gewaagder idee voorstellen? De oligarchie vormt een blok om deze mogelijkheid, die haar dominantie zou bedreigen, te voorkomen, aangezien de belangen van de een verbonden zijn met die van de ander, die op een bepaald moment uitsluitend de uitbuiting van dieren ondersteunen. De antispeciesist heeft gekozen voor opstand tegen het overheersende denken. Er bestaat vandaag de dag geen revolutionairder zaak dan die van het antispeciesisme.
Er moet een verband worden gelegd tussen het geweld tegen mensen en het geweld tegen dieren. Beide vormen maken deel uit van dezelfde uitbuiting van zwakheid. Het kapitalisme baseert sinds zijn ontstaan zijn macht, zijn verbeelding, zijn productiemiddelen en zijn winsten op uitbuiting. Het heeft altijd de zwaksten en kwetsbaarsten uitgebuit. Het heeft altijd degenen uitgebuit die zich geen productiemiddelen konden veroorloven. Het heeft altijd dieren uitgebuit als een intrinsiek onderdeel van het meest kwetsbare en zwakke levende kapitaal.
Als alle slachthuizen glazen muren hadden, zou iedereen vegetariër zijn.
Zolang we vlees en alle andere producten van de industriële veeteelt niet boycotten, draagt IEDEREEN VAN ONS individueel bij aan het voortbestaan, de welvaart en de groei van de industriële veeteelt en alle andere wrede praktijken die worden gebruikt om dieren voor voedsel te fokken.
Dieren die vlees eten, vernietigen de natuur niet, in tegenstelling tot mensen. De impact op de biodiversiteit en de vernietiging van ecosystemen is nul. Integendeel, de natuurlijke regulering die het gevolg is van het behoud van de piramide van roofdieren heeft een positief effect op de biodiversiteit en het behoud van biotopen. Geen enkel roofdier heeft een soort in gevaar gebracht, om de eenvoudige reden dat de regulering tussen roofdier en prooi natuurlijk is en onmisbaar voor het voortbestaan van het roofdier. Er zijn talrijke voorbeelden van natuurlijke beperking van het aantal jongen in verband met de hoeveelheid beschikbaar voedsel in termen van prooien en biotopen. Geen enkele diersoort zal zijn voortbestaan in gevaar brengen, tenzij de mens de roofdieren uitroeit die nodig zijn voor de natuurlijke regulering.
In 2015 heeft de WHO rood vlees geclassificeerd als waarschijnlijk kankerverwekkend en bewerkt vlees (vleeswaren, ham, worst) als bewezen kankerverwekkend. Het is verantwoordelijk voor darmkanker, maagkanker, maag-darmkanker, prostaatkanker en borstkanker. Veganisten hebben een lager risico op prostaatkanker en mogelijk op alle vormen van kanker samen. Ze hebben minder kans op hoge bloeddruk en hart- en vaatziekten.
Maar kunnen we in het algemeen niet iets doen om al dit bloedvergieten te voorkomen? De dood van een dier in een slachthuis is het gevolg van een maatschappelijke vraag naar vleesconsumptie. Om 6 miljard mensen te voeden, moeten er jaarlijks meer dan 50 miljard dieren worden gedood. Kunnen we geen levens sparen door ons te voeden met plantaardige eiwitten in plaats van dierlijke eiwitten? Het is sowieso onzinnig om plantaardige eiwitten te produceren om dieren te voeden die dierlijke eiwitten opleveren, terwijl we ons rechtstreeks met plantaardige eiwitten kunnen voeden. Veel mensen eten geen paardenvlees, maar wat hebben koeien, varkens en pluimvee gedaan om niet hetzelfde medeleven te verdienen? Is het omdat we koeien en varkens niet meer in de vrije natuur zien, maar opgesloten in gebouwen waar we ze niet kunnen zien, dat we onverschillig staan tegenover hun lot? Humanitaire acties maken het mogelijk om dolfijnen, gestrande walvissen, babyzeehonden, olifanten en apen te redden van verschillende slachtingen en stroperij. Waarom laten we dan zoveel dieren doden in slachthuizen? Laten we ons afvragen: is het echt nodig om zoveel onschuldige en ongevaarlijke dieren te doden? Wat hebben ze misdaan? Door vlees te eten dragen we dus allemaal een deel van de verantwoordelijkheid voor deze slachting. Doden is een gewelddadige daad die een ethisch probleem opwerpt.
De mens heeft dieren gedomesticeerd voor zijn eigen behoeften. Maar ik denk dat als dit niet in strijd is met de natuurlijke behoeften van dieren, hun plaats bij ons is, om een liefdevolle relatie te leven. Dit kan schokkend zijn, maar ik heb het over de liefde voor je naaste, mens of dier, dat is een universele wet. Dieren mogen in geen geval voor ons bestaan om aan onze behoeften te voldoen, zeker niet om te werken en al helemaal niet om opgegeten te worden.
De consument is echter altijd bereid om te treuren over het leed van zogenaamde slachtdieren, maar lijkt niet in staat om dit leed echt te verlichten, aangezien hij het product van dit leed, namelijk vlees, blijft eten. Aan de andere kant is het waarschijnlijk dat hij zijn geweten sussen door lid te worden van een of andere dierenbeschermingsorganisatie. Wij zijn verantwoordelijk voor het lot van dieren door onze voedingskeuzes en onze aankopen.
Het doel blijft het afschaffen van de commerciële exploitatie van dieren. Zolang mensen gevoelige wezens, hun eieren of hun melk willen eten en er een concurrerende markt is om dierlijke producten tegen de laagst mogelijke prijs te leveren, zal het productiesysteem degenen belonen die aan deze vraag voldoen. Meestal betekent dit dat dieren mishandeld worden, en het zal altijd betekenen dat het idee in stand wordt gehouden dat dieren niets anders zijn dan producten die we naar eigen goeddunken kunnen gebruiken.
Misschien komt er een dag waarop de rest van de dierenwereld haar rechten krijgt, die haar nooit hadden mogen worden ontzegd, behalve door tirannie. De Fransen hebben al ontdekt dat een donkere huidskleur geen reden is om een mens zonder verhaal over te leveren aan de grillen van een beul. Misschien zal men op een dag erkennen dat het aantal poten, de beharing van de huid of de vorm van het heiligbeen evenmin voldoende redenen zijn om een wezen met gevoel aan hetzelfde lot over te laten. En welk ander criterium zou dan de onoverkomelijke grens moeten markeren? Het vermogen om te redeneren, of misschien dat om te spreken? Maar een volwassen paard of hond is een onvergelijkbaar rationeler dier en ook spraakzamer dan een kind van één dag, één week of zelfs één maand oud. Maar als dat niet zo was, wat zou dat dan veranderen? De vraag is niet: kunnen ze redeneren? Of kunnen ze praten? Maar kunnen ze lijden?